Herkese merhaba!
Bu yazıyı yazabilmek için kısa aralıklarla uzun uzun çıldırıp, defalarca silip yeniden yazmak zorunda kalsam da sonunda aylar sonra bir yazı yayınlayabildim!
Merhaba uzun zamandır buralarda olan blogger dostlarım! Merhaba bu sayfaya denk gelen hiçbir şeyden habersiz internet kuşları!
Güzel dileklerim hepinizle olsun. Umarım dilediğiniz gibi yaşıyor ve hayatın tadını çıkarıyorsunuzdur.
Durumumdan ve son zamanlarda neler yaptığımdan bahsetmeden önce küçük bir zaman yolculuğu yapıp blogumu ilk açtığım zamanla ilgili konuşmak istiyorum. Sene 2012'ydi ve ben üniversite sınavına hazırlanan zavallı, sümüklü bir ergendim. Japonya'ya gitmek gibi, en sevdiğim animenin de etkisiyle (Shuu seneler önce bir ezikti ama üzülmeyin, o zamandan bu zamana değişen pek bir şey yok.) Ikebukuro'da kaybolmak gibi hayallerim vardı. Hayal kuruyordum, evet bu güzel bir şeydi, lakin bir temele oturtulmamış hayaller bir düşünceden, bir hevesten öteye geçemez, zamanla patlardı. Patlarken de can yakardı.
Ortalamanın altında, zar zor geçinen bir ailenin büyük kızı olarak bu hayalleri gerçekleştireceğimi düşünmek bir balığın uzaya çıkma hayalleri kurması gibi bir şeydi. Japonya'yı gitmeyi bırakın yaşadığım ülkede memleketim dışında başka şehre seyahat edemeyen ben, içine tıkılı kaldığım bu dört duvar arasında kurduğum hayallerden vazgeçmeyerek bunları adeta taparcasına defalarca ama defalarca bu sayfalara yazıyordum.
Sonradan sudan çıksa bile nefes alamayacağını fark eden bu balık yavaş yavaş gücünü yitirmeye ve hayallerini kaybetmeye başladı. Bu sayfa bunları sürekli kaydetti.
Ve hala buradayım. Kimi zaman hala o hayallerden bahsetmeye devam ediyorum ve bu sayfa benim umutsuzluklarımın, içimde küçük bir kıvılcım olarak da kalsa umudumla çatışmasını kaydediyor.
Senelerdir 2012 yılında olduğum yerden fazla uzakta olamamam bana tarif edilemez bir can sıkıntısı veriyor. Ama bir çözüm buldum!
Yüzüme kocaman bir gülümseme yerleştirip insanlara her şeyin yolunda olduğu ilüzyonunu göstermekte ve tıpkı onlar gibi bu ilüzyona inanmada kendimi geliştirdim. İleride daha da iyi olacağıma inanıyorum.
Durumumdan bahsedecek olursak iyiyim! İstediğim bölümde okuyorum ve durmaksızın çalışıyorum. Bu çalışmalarımda mutsuzluğa düşmemem için Bay Poe bana yardımcı oluyor. Boş kalan zamanlarımda bol bol onunla vakit geçiriyorum.Son zamanlarda başka ne yaptığımı soracak olursanız... hiçbir şey. Gerçekten hiçbir şey yapmıyorum. Ve böyle oldukça mutluyum. Geleceğe dair planlarım var. Japonya'ya gitmek istiyorum. Orada yaşamak istiyorum. Bunun için elimden geleni yapacağım!
Şimdilik bu kadar. Yorum kutusunda bana hayallerinizden ve gelecek planlarınızdan bahsetmeyi unutmayın. Hayaller üzerine konuşmak kadar hoş bir muhabbet konusu olamaz. Bakarsınız belki ortak noktalarımız çıkar ❀
Görüşmek üzere!
Bu yazıyı yazabilmek için kısa aralıklarla uzun uzun çıldırıp, defalarca silip yeniden yazmak zorunda kalsam da sonunda aylar sonra bir yazı yayınlayabildim!
Merhaba uzun zamandır buralarda olan blogger dostlarım! Merhaba bu sayfaya denk gelen hiçbir şeyden habersiz internet kuşları!
Güzel dileklerim hepinizle olsun. Umarım dilediğiniz gibi yaşıyor ve hayatın tadını çıkarıyorsunuzdur.
Durumumdan ve son zamanlarda neler yaptığımdan bahsetmeden önce küçük bir zaman yolculuğu yapıp blogumu ilk açtığım zamanla ilgili konuşmak istiyorum. Sene 2012'ydi ve ben üniversite sınavına hazırlanan zavallı, sümüklü bir ergendim. Japonya'ya gitmek gibi, en sevdiğim animenin de etkisiyle (Shuu seneler önce bir ezikti ama üzülmeyin, o zamandan bu zamana değişen pek bir şey yok.) Ikebukuro'da kaybolmak gibi hayallerim vardı. Hayal kuruyordum, evet bu güzel bir şeydi, lakin bir temele oturtulmamış hayaller bir düşünceden, bir hevesten öteye geçemez, zamanla patlardı. Patlarken de can yakardı.
Ortalamanın altında, zar zor geçinen bir ailenin büyük kızı olarak bu hayalleri gerçekleştireceğimi düşünmek bir balığın uzaya çıkma hayalleri kurması gibi bir şeydi. Japonya'yı gitmeyi bırakın yaşadığım ülkede memleketim dışında başka şehre seyahat edemeyen ben, içine tıkılı kaldığım bu dört duvar arasında kurduğum hayallerden vazgeçmeyerek bunları adeta taparcasına defalarca ama defalarca bu sayfalara yazıyordum.
Sonradan sudan çıksa bile nefes alamayacağını fark eden bu balık yavaş yavaş gücünü yitirmeye ve hayallerini kaybetmeye başladı. Bu sayfa bunları sürekli kaydetti.
Ve hala buradayım. Kimi zaman hala o hayallerden bahsetmeye devam ediyorum ve bu sayfa benim umutsuzluklarımın, içimde küçük bir kıvılcım olarak da kalsa umudumla çatışmasını kaydediyor.
Senelerdir 2012 yılında olduğum yerden fazla uzakta olamamam bana tarif edilemez bir can sıkıntısı veriyor. Ama bir çözüm buldum!
Yüzüme kocaman bir gülümseme yerleştirip insanlara her şeyin yolunda olduğu ilüzyonunu göstermekte ve tıpkı onlar gibi bu ilüzyona inanmada kendimi geliştirdim. İleride daha da iyi olacağıma inanıyorum.
Durumumdan bahsedecek olursak iyiyim! İstediğim bölümde okuyorum ve durmaksızın çalışıyorum. Bu çalışmalarımda mutsuzluğa düşmemem için Bay Poe bana yardımcı oluyor. Boş kalan zamanlarımda bol bol onunla vakit geçiriyorum.Son zamanlarda başka ne yaptığımı soracak olursanız... hiçbir şey. Gerçekten hiçbir şey yapmıyorum. Ve böyle oldukça mutluyum. Geleceğe dair planlarım var. Japonya'ya gitmek istiyorum. Orada yaşamak istiyorum. Bunun için elimden geleni yapacağım!
Şimdilik bu kadar. Yorum kutusunda bana hayallerinizden ve gelecek planlarınızdan bahsetmeyi unutmayın. Hayaller üzerine konuşmak kadar hoş bir muhabbet konusu olamaz. Bakarsınız belki ortak noktalarımız çıkar ❀
Görüşmek üzere!
