iyi haber: bir sonu var

senelerdir içimde biriktirdiğim üzüntü zaman zaman kapattığım kutunun içinden çıkıp benliğimi ele geçiriyor

her ne kadar çıkmaması için çaba göstersem de, görmezden gelsem de bir yolunu bulup kaçıyor

hayat gerçekten de kısacık

ama biz insanlar o kısacık ömürlere sayısız şey sığdırmaya çalışıyoruz

ama ne yaparsak yapalım eninde sonunda geride bıraktıklarımızla anılıyoruz

kırgınlıklar da yok oluyor, kızgınlıklar da

o kişinin varlığı bir kez yanından ayrıldığında yerini hiçbir şey dolduramıyor

eksik hissettiriyor

yerine ne koyarsan koy eksik

geride bıraktığı resimler acı veriyor, sesini duymak acı veriyor

bir zamanlar nefesi olan kişiden geriye varlığını kanıtlayan tek şey bir ses kaydı 

ya da kağıt üzerine basılı bir resim

insanın çok gücüne gidiyor

ben bu hayatı hiç sevemedim. değer verdiğim ne varsa çalıp duruyor benden.

bu yüzden hayatımın en mutlu zamanı buradan ayrılacağım an olacak.

çünkü o zaman sevdiklerime nihayet kavuşabildiğim zaman olacak.

üzüntü olmayacak. özlem olmayacak. acı olmayacak. endişe olmayacak.

her şey nihayet bittiği için sevineceğim. 

bir son olmayacak. bir kurtuluş olacak.

bir döngünün daha sonuna geldin yeniden başlamak için haline şükret

 iyi geceler ismini vermek istemeyen izleyici, rüyalarımdaki ziyaretçi, gözümün ucuyla gördüğüm gölgeler

bir kez daha düşüncelerimle baş başayım ve ağırlıkları altında ezilip aklımı yitirmemek için onları buraya kusacağım

hayatımın monotonluğu zamanla hayatımdaki detayların (iyi ya da kötü) zihnimden silinip gitmesine sebep olduğu için iki senedir günlük tutuyorum. iyi de olsa kötü de olsa yaşananları yazıyorum. yazıyorum ki unutmayayım. unutmayayım ki bunlardan bir ders çıkarabileyim. kendimi değiştirebileyim. monotonluktan kurtulabileyim.

eskiden başıma gelen olumsuz şeylerden kaçardım. onlar olmamış gibi davranır günlüğüme de öyle yazardım. gördüğüm kötü rüyaları bile yazmazdım.

sonra bu kaçışlarım beni gerçek hayattan kopardı. beni tamamen hayal dünyasında yaşayan bir zavallıya dönüştürdü. bunun bana zarar verdiğini fark ettiğimde hayatımın en güzel zamanlarını çarçur etmiştim. 

gerçi hayatımın en güzel zamanlarını "güzel" yaşayabilmek için elimden gelen hiçbir bir şey yoktu.

 belki de o zamanları böyle yaşamam gerekiyordu. bilmiyorum. bunu hak etmiş olmak için ne yaptım onu da bilmiyorum. tek yaptığım hayatta kalmaya çalışmaktı.

neyse, sonra günlüğüme her şeyi olduğu gibi yazdım. günlüğüm olumsuzluklarla dolup taştı. sayfaları bunalımlar ve sinir krizleriyle ıslandı. 

fakat tüm bu olumsuzlukların arasında sıkışıp kalmış güzel anılar da var. çok azlar. çok küçükler belki. ama onları o sayfaların arasında görmek beni gülümsetiyor. onlara sıkıca sarılıp değerini anlamama vesile oluyor.

sayfaların arasında gezinmek yaşadığımı hissettiriyor bana.

içinde bulunduğum durumu düzeltmek için elimden hiçbir şey gelmese de.

yaşadıklarım gerçek. kederim de. neşem de. umudum da. umutsuzluğum da. çaresizliğim de.

bunun kime ne faydası var?

kimseye.

ama umurumda mı?

hayır değil.

çok yaşayacağımı sanmıyorum. belki sandığımdan da erken gideceğim.

ama en azından yaşadığımın bilincinde olarak gideceğim. diğerleri gibi körü körüne yaşamayacağım. bir şeyleri sırf yapmış olmak için, yaşamış olmak için yapmadan, yaşamadan. beyinsizce seçimlerin sonuçları altında ezilmeden. öz benliğimle aramda kör edici bir perde olmadan. bir gözlemci olarak. bir gerçekçi olarak. bir teslim olmuş olarak.