nihayet 14 sene sonra bunun hakkında ağlamadan konuşup acı tatlı esprisini yapabiliyorum
yaşasaydı bence o da gülerdi
beni eski twitter era'dan tanıyanlar bir zamanlar ne kadar takıntı derecesinde o müzik grubunu sevdiğimi bilir
golden bomber? hayır. biraz daha geri
alice nine? daha da geri
the gaze- hop!
kagrra,'dan bahsediyorum tabii ki.
2008'in sonu 2009'un başı kagrra, bana doğru atılmış bir can simidiydi
alkolik bir anne ve borç batağından kurtulamayan bir baba'nın kardeşine annelik yapan kız çocuğunu düşünün
bu kız çocuğunun çok hayali var ama hayalini kurduğu hiçbir şeyi başaramayacağının farkında değil
ama ucundan kenarından hissediyor bunu
bu onu içten içe yiyor. bununla başa çıkmanın yollarını arıyor. bununla savaşmak için kendini bile isteye delüzyona sürüklüyor
tam o sırada hayatına bu müzik grubu giriyor. onları o kadar çok seviyor ki onlara ulaşma hayalini diğer imkansız hayallerinin arasına katıyor
sonrası zaten malum
bunun travmasını 14 senedir üzerimden atamamış olmam şimdilerde komik geliyor.
bunca zamandır bundan kaçtım. uzaklaştım. başka şeylere yöneldim.
onun sesini duymak bana her seferinde acı verdi. o benim kurtarıcımdı. ilham kaynağımdı. karanlığımın içinden beni çekip çıkaran güçlü bir ışıktı
ama gitti
öylece çekip gittiği gerçeğini kabul edemediğim için hep görmezden geldim. unutmaya çalıştım. acımı daha büyük acılarla örtmeye çalıştım
bu sırada hayat şartlarım kötüden daha kötüye düştü. daha kötüden kötüye toparladı. sonra yine daha kötü oldu.
ve nihayetinde kendini gerçekleştirememiş, öfke dolu bir yaratığa dönüştüm.
14 sene oldu.
14 sene sonra ne kadar acı verse de sesinin beni sakinleştirdiğini fark ettim. ışık hala oradaydı. onu unutmaya çalışmak kendimden bir parçayı koparıp atmak gibiydi. yokluğunun ne kadar büyük bir eksiklik yarattığını fark edememişim.
şimdilerde anısını yaşatmak için bir twitter hesabı işletiyorum.
ve fark ettim ki...
benim gibi bir sürü biçare insan varmış!
aynı dili konuşmuyoruz. birbirimizden kilometrelerce ötede yaşıyoruz.
ama aynı travmayı paylaşıyoruz.
her şeye rağmen bu grubun bizde bıraktığı iyi anıları hatırlamaya çalışıyoruz.
ama travmanın izleri söylediğimiz her sözcükte kendini gösteriyor.
kagrra,'nın hepimize bir alkol sofrası borcu var
avukatlarım pazartesi günü kapınızda olacak
neyse
bu yazıyı işte o biçarelere adıyorum.
isshi'nin de dediği gibi
bir gün o yolda el ele tutuşup yürüyeceğiz
lambaların soluk ışıkları bize eşlik edecek
bu dünyanın göz alıcı ışıkları fani
perdenin ötesindeki diyar ise sonsuz
bir gün mutlaka buluşacağız
