(bir başlık girin)

Sadece parmaklarımı tutan görünmez yaratıklara inat buradayım.
Yazamıyorum.
Yazmayı çok istiyorum ama yazamıyorum.
Ne zaman bir şeyler yazmayı düşünsem yaşantım iki eliyle boğazıma yapışıyor.
Ben iyi hissetmeye çaba gösterdiğim zaman da boğazlandığımı hissediyorum.
Dur, düzeltelim. İkiden fazla el hissediyorum. Bir tanesi boğazımı sıkarken diğeri suratıma suratıma geçiriyor.

...
Artık mutlu olmak istiyorum.
Yirmi iki yaşındayım ve hayatımın en güzel olması gereken zamanlarında bir köşede oturup elimden hiçbir şey gelmediği için kendime lanet ediyorum.
Kaybolmuş hissediyorum.
Kişiliğimin artık camda belli belirsiz görünen bir buğu kadar şeffaf olduğunu hissediyorum.
Kendimi kaybetmeye başlıyorum.

Tüm bunları düşündükçe insanların bana neden güvenmediğini, benimle neden konuşmak istemediğini ve bana neden önyargıyla baktıklarını anlayabiliyorum.

Bir insan olarak katıksız bir hayal kırıklığıyım.
Yeteneksiz, kişiliksiz, içi boş bir kabuk gibi.