Marmara Denizi'nde Dağılım Gösteren Yeşil Deniz Alglerinin Ruh Sağlığım Üzerindeki Etkisi

Herkese merhabaa.

Uzun zamandan sonra beynim ne yazık ki artık yerinde olmasa da bedenen hala tek parça halinde olduğumu ve hala buralarda sürttüğümü sizlere bildirmek için geldim. Asla bitmeyeceğini düşündüğüm okulumu bitirdiğim günden beri gelecek kaygısı / kötü meslek seçimleri temalı sayısız karabasan ve kabus tarafından rahatsız ediliyor ve uykularımı bir araya toplamaya çalışırken bu sefer de zar zor birbirine tutturduğum ruh sağlığımı düşürüyorum elimden. Bu baskıyı ve yaşam koşullarını hak edecek ne yaptım bilmiyorum ama yanımda da kimseler olmadığı için kendi kendime iyi dileklerde bulunmayı alışkanlık haline getirdim artık. *insert clown emoji here*

Okul çağım tamamen kapandığı için kendimi saçma sapan geçme sınavlarına çalışmaya adadım ve bu şekilde de hayatımı çarçur etmeyi planlıyorum. Belki bir iki sene sonra beni branşımla ilgili hiçbir yere gelememiş halde, hamburger siparişi verirken kasada görürsünüz. Size tamamlayamadığım web romanımı okuduğunuz için imza veririm, sizinle resim çekilirim. Kulağınıza beni bu bok çukurundan kurtarmanız için fısıldarım.

Hayır, kusura bakmayın hamburgerinize indirim yapamam... 

Olasılıkların boktanlığı bir yana, hayatımı toparlayabilmek için hala elimden geleni yaptığıma inanamıyorum. Her ne kadar psikolojisi bozuk, intihara meyilli bir bok çuvalı olduğumu iddia etsem de yine de bir yanım hala bir şeyleri sırf yapabildiğim için yapmaya devam etmem gerektiğine inanıyor ve bunun için beni cesaretlendiriyor.

Hazır web romanım demişken!

Üzgünüm, artık Paraiso'yu okuyamazsınız. Çünkü bölümlerini yeniden yazmak üzere sildim (zaten kimse okumuyordu). Sanırım bu, bu romana üçüncü yeniden başlayışım falan olacak. Araya uzun fasılalar koyarak yazdığım için her fasıladan sonra romanımla ilgili farklı fikirler ediniyorum ve haliyle önceden yazdıklarımı eksik bulup yeniden yazmaya başlıyorum.

Lütfen, biri bu döngüyü durdursun. Asla bitiremeyeceğim.

Asıl konuya geri dönecek olursak... Açıkçası şu noktadan itibaren hayatımla ilgili ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Asla kullanmak istemeyeceğim öğretmenlik yeteneğimle ne yapmam gerektiğini bilmiyorum, yapmaya çalıştığım hiçbir şeyde ilerleme kaydedemiyorum ve tek düşündüğüm aileme ne kadar büyük bir yük olduğum. Gelecekten korkuyorum. Geleceğin düşündüğüm gibi olacağından korktuğum için hayatımı sonlandırmak istiyorum. Belki bunu yaparsam ben de gözlerimi Paraiso'da açabilirim.

Bir sonraki gönderim kitaplarla ilgili olacak.

Depresif boklar yazmayacağım. Söz.