Merhaba millet.
Geri döndüm.
Durun. Arka koltuklarda bana poposuyla gülen birilerini gördüm.
Ciddiyim! Gerçekten geri döndüm!
Bunu ıspatlayabilirim!
Bakın!
J-Rock dinlemeyi bırakmasına rağmen hala giflerini alakası olmayan gönderilerde paylaşan blogger kız bu!
Daha fazla saçmalamak için geri döndü!
Çünkü damarlarında akan kanın yüzde sekseni bu.
Hayatımın saçmalık seviyesi hakkında detaylara inmeden önce beni yeniden blog yazmaya teşvik eden (aynı zamanda resim çizmeye de) Totty-chan'a teşekkür ederim. Bu yazıyı yazmamdaki ilham kaynağımsın.
Bunun yanında ara sıra beni "Blog yazsan ya. Ehe. ( ͡° ͜ʖ ͡°)" diye dürten Kitsune-chan'a da teşekkür ederim. Bu yazıda onun da payı vardır. Sevgiler ve öpücükler.
Seneler önce bu sayfayı açma amacım kendi kendime bir şeyler hakkında yazmak ve ergen ilham perilerimin bana yazdırdığı fan kurgularını sergilemekti. Ancak zamanla bu sayfa kişisel problemlerim ve aptallıklarım içinde boğuldu gitti. Uzaklaşmamın sebeplerinden biri de buydu ya.
Kişisel problemlerim kimsenin umurunda değildi. Olmamalıydı da.
Bunları dile getirerek ne amaçlamayı planlıyordum acaba?
Ara sıra farklı konular hakkında yazdım. Oynadığım oyunlar hakkında, izlediğim animeler hakkında, saplantılı olduğum seiyuu hakkında.
Bir de Japonya'nın Korkunç Şehir Efsaneleri-
Biliyorum biliyorum o yazıyı görmekten bıktınız!
Tamam domates atmayın!
Zamanla bunlara da zaman ayıramayınca yazamaz hale geldim.
Ama şu sıralar her şey yolunda görünüyor.
İnce bir ipliğin üzerinde yürüdüğümün farkındayım.
Hemen ertesi gün bu dediklerimin tam tersini söyleyeceğimin farkındayım.
Ama içinde bulunduğum bu girdabın içinde düştüğüm yere bakmaktansa gökyüzüne bakmayı ve ona ulaşmayı yeğlerim.
Bu hayatta umutsuzluğa kapılmak seçeneklerimden biri değil.
Kazutaka Kodaka-san! Sıradaki oyununuzun ana karakteri olabilecek özelliklere sahibim! Beni işe alır mısınız?
Her şey bir yana
bundan sonra buralarda daha sık takılacağım.
İyi hissettiriyor.
Hala buralardaysanız yazmayı unutmayın.
Ve tabi ki
kendinize iyi bakın!
Bir sonraki yazımda görüşmek üzere.
Geri döndüm.
Durun. Arka koltuklarda bana poposuyla gülen birilerini gördüm.
Ciddiyim! Gerçekten geri döndüm!
Bunu ıspatlayabilirim!
Bakın!
J-Rock dinlemeyi bırakmasına rağmen hala giflerini alakası olmayan gönderilerde paylaşan blogger kız bu!
Daha fazla saçmalamak için geri döndü!
Çünkü damarlarında akan kanın yüzde sekseni bu.
Hayatımın saçmalık seviyesi hakkında detaylara inmeden önce beni yeniden blog yazmaya teşvik eden (aynı zamanda resim çizmeye de) Totty-chan'a teşekkür ederim. Bu yazıyı yazmamdaki ilham kaynağımsın.
Bunun yanında ara sıra beni "Blog yazsan ya. Ehe. ( ͡° ͜ʖ ͡°)" diye dürten Kitsune-chan'a da teşekkür ederim. Bu yazıda onun da payı vardır. Sevgiler ve öpücükler.
Seneler önce bu sayfayı açma amacım kendi kendime bir şeyler hakkında yazmak ve ergen ilham perilerimin bana yazdırdığı fan kurgularını sergilemekti. Ancak zamanla bu sayfa kişisel problemlerim ve aptallıklarım içinde boğuldu gitti. Uzaklaşmamın sebeplerinden biri de buydu ya.
Kişisel problemlerim kimsenin umurunda değildi. Olmamalıydı da.
Bunları dile getirerek ne amaçlamayı planlıyordum acaba?
Ara sıra farklı konular hakkında yazdım. Oynadığım oyunlar hakkında, izlediğim animeler hakkında, saplantılı olduğum seiyuu hakkında.
Bir de Japonya'nın Korkunç Şehir Efsaneleri-
Biliyorum biliyorum o yazıyı görmekten bıktınız!
Tamam domates atmayın!
Zamanla bunlara da zaman ayıramayınca yazamaz hale geldim.
Ama şu sıralar her şey yolunda görünüyor.
İnce bir ipliğin üzerinde yürüdüğümün farkındayım.
Hemen ertesi gün bu dediklerimin tam tersini söyleyeceğimin farkındayım.
Ama içinde bulunduğum bu girdabın içinde düştüğüm yere bakmaktansa gökyüzüne bakmayı ve ona ulaşmayı yeğlerim.
Bu hayatta umutsuzluğa kapılmak seçeneklerimden biri değil.
Kazutaka Kodaka-san! Sıradaki oyununuzun ana karakteri olabilecek özelliklere sahibim! Beni işe alır mısınız?
Her şey bir yana
bundan sonra buralarda daha sık takılacağım.
İyi hissettiriyor.
Hala buralardaysanız yazmayı unutmayın.
Ve tabi ki
kendinize iyi bakın!
Bir sonraki yazımda görüşmek üzere.
